در این مقاله به بررسی برداشت ربطی از منطق رواقی پرداخته شده است. برای این منظور ابتدا دو دیدگاه اصلی در مورد گزاره های شرطی در منطق رواقی مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس دیدگاه نخست که بکر و اگلی بر آن تاکید دارند، شرطی به کار رفته در نظام نحوی منطق رواقی، شرطی فیلونی است، در حالی که مطابق دیدگاه دوم که افرادی مانند استوپر، بارنز و نازینیوسکی آن را مطرح ساخته اند، این شرطی، شرطی ربطی است. دیدگاه نخست با چالش های مهمی مواجه است، از جمله پارادوکس های استلزام مادی که رواقیان از آنها آگاه بودند و در صدد برطرف کردن آنها در نظام منطقی خویش بر آمدند، این در حالی است که بر اساس دیدگاه دوم، نه تنها پارادوکس های استلزام مادی که پارادوکس های استلزام اکید نیز برطرف می گردند، بر این اساس در بخش دوم این مقاله بر اساس کار نازینیوسکی، صورت بندی ربطی از بخش شرطی منطق رواقی به دست داده شده و در نهایت بر اساس منابع رواقی باقی مانده اشکالات چنین برداشتی مورد بررسی قرار گرفته است.

به طورمعمول برای تولید مدارات مجتمع از جانشانی دوبعدی استفاده می شود. جانشانی دوبعدی به دلیل استفاده زیاد از ارتباطات تلفات بالایی دارد همچنین تراکم المان ها در آن کم است. در این مقاله الگوریتم های، جانشانی سه بعدی با استفاده از ترتیب استفاده شده درجانشانی دوبعدی، آنالیز جانشانی سه بعدی با mPL و جانشانی سه بعدی به صورت هم زمان باجانشانی دوبعدی با mPL ازلحاظ ساختار و عملکردی بررسی شده و برای ارزیابی آن ها، عنصر پردازش پروانه ای (PE) و یک بلوک رمزگذاری پیشرفته استاندارد (AES) و یک دیکودر چند ورودی چند خروجی بی سیم (MIMO) با روش های مذکور پیاده سازی شده است. در این مقاله جانشانی سه بعدی برای مسیریابی کامل انجام می شود و بعد باجانشانی دوبعدی ازلحاظ کارایی و مصرف توان مقایسه می شوند. استفاده از این روش ها به ما نشان می دهد در اتصالات در الگوریتم جانشانی، به طور متوسط، بیشینه کلاک و سرعت بلوک رمزگذاری AES را 3/15% و بیشینه کلاک و سرعت بلوک ماژول PE را 6/22% و همچنین بیشینه کلاک و سرعت ماژول MIMO را 1/17% بهبود می بخشد، و نیز به کارگیری این روش ها متوسط کاهش توان مصرفی 6/2% را برای ماژولAES و متوسط کاهش توان 9/12% را برای ماژول PE و همچنین متوسط کاهش توان مصرفی برای ماژول MIMO 1/5% به دنبال دارد.

در این مقاله پس از اشاره به اهمیت متصله لزومیه و جایگاه آن در منطق قدیم، شروط صدق متصله لزومیه در منطق سینوی و احکام آن و نیز دیدگاه های مختلف در مورد نسبت این متصله با انواع شرطی در منطق جدید بررسی، تحلیل و نقد می گردد. این دیدگاه ها به ترتیب تاریخی در رویکردهای زیر خلاصه می شود:رویکرد اول: متصله لزومیه به دلیل علاقه خاص بین مقدم و تالی غیر از استلزام مادی و به دلیل اختلاف دیدگاه منطق قدیم و منطق لوئیس در مورد چگونگی صدق متصله ای که مقدم آن ممتنع است غیر از استلزام اکید است. رویکرد دوم: شاید استلزام معنایی بیش از سایر انواع استلزام به متصله لزومی نزدیک باشد. رویکرد سوم: شرطی ربطی در منطق جدید همان شرطی لزومی درمنطق قدیم است و منطق ربط گسترش منطق کلاسیک جدید محسوب می شود. رویکرد چهارم: تعریف لوئیس از استلزام اکید، دقیقا شبیه تعریف اثیرالدین ابهری از لزوم است و احتمال اینکه متصله لزومی همان استلزام اکید باشد دور از ذهن نیست. بر اساس نتایج این تحقیق یگانه شرط صدق متصله لزومی در منطق سینوی برقراری رابطه لزومی بین مقدم و تالی است و چنین متصله ای غیرتابع ارزشی است بنابراین استفاده از ارزش سوم نامعلوم در تبیین شروط صدق آن نباید موجب این توهم شود که منطق قدیم در معنی متداول کلمه منطقی سه ارزشی است. اما رویکرد اول به این دلیل که در آن «ممتنع» در عبارت بوعلی به معنی «محال منطقی» و امر مشتمل بر تناقض تلقی شده است و رویکرد دوم به دلیل اجمال و کلیت آن مورد نقد واقع شده است. روح حاکم بر رویکرد سوم نیز ظاهرا ایجاد نوعی تناظر بین منطق قدیم و منطق جدید است که فاقد پشتوانه لازم است و در آن ازغیبت استلزام مادی در منطق قدیم غفلت شده و منطق قدیم با نظامی از منطق ربط که گسترش یافته منطق استلزام مادی است، مقایسه شده است. مستند رویکرد چهارم هم متنی از ابهری است که تصور شده درصدد تعریف لزوم است و بر اساس آن، تعریف لوئیس از ضرورت دقیقا شبیه تعریف ابهری از لزوم تلقی شده است در حالی که متن مذکور مربوط به مبحث عکس و شرط لزوم عکس از اصل است و به کلی از ادعای این رویکرد دور است. بر این اساس، نگارنده معتقد است نسبت متصله لزومیه با انواع شرطی در منطق جدید که پایه و اساس آن غیبت استلزام مادی در منطق قدیم و قرابت متصله لزومیه با شرطی ربطی در نظام یا نظام هایی از منطق ربط است که بدیل و جانشین منطق کلاسیک جدید محسوب می شود، تنها با بررسی و مقایسه همه جانبه دو پارادایم منطق قدیم و جدید و روابط میان ثابت های منطقی در آنها میسر است.

از آن جا که مبانی منطق فلسفی، نوشته ی دکتر لطف الله نبوی، نخستین کتاب فارسی در زمینه ی دشوار منطق فلسفی است، علی القاعده بی اشکال نیست. از این رو در این مقاله کوشیده ایم تا به نقد دیدگاه های خاص خود نگارنده در این کتاب بپردازیم. برای نمونه، او در فصل منطق زمان – با کوتاهی کردن در تفکیک ضرورت ازلی و ذاتی و تقسیم ضرورت ذاتی به زمانی و غیرزمانی – به نادرستی دوام را نزد ابن سینا و پیروان او لزوماً اعم از ضرورت می داند. در منطق معرفت اصل درون نگری منفی را به نادرستی به سقراط نسبت می دهد و از خلاف شهود و متسلسل بودن اصل درون نگری مثبت غفلت می کند. در منطق آزاد نیز به نادرستی وجود محمولی را با قاعده های منطقی ارسطوییان ناسازگار می داند و به کاربردن آن را در قیاس مشکل آفرین به شمار می آورد. افزون بر این، مشکل هایی هم چون تکرار، تناقض، قاعده ی «نقض محمول»، و دو جزئی بودن گزاره نیز در وجود محمولی قابل دفع است. برخی از پاسخ ها و راه حل های خود نگارنده نیز مشکل سازند: مشکل عدم جامعیت؛ مشکل وحدت معنایی «موجود» و «واقعی»؛ و این مشکل که تبدیل قضیه ای چون «هیچ ممتنع بالذاتی/بالغیری موجود نیست» به «هیچ ممتنعی بالذات/بالغیر نیست» صدق نگه دار نیست. در منطق ربط نیز بسیاری از تعبیرهای نویسنده در توضیح این که فراسازگاری به تناقض باوری نمی انجامد مناقشه برانگیز است.

نوشتار حاضر تلاشی برای تحلیل سور شرطی لزومی است. رویکرد های متفاوتی در تحلیل سور شرطی وجود دارد. بعضی آن را شبه سور می دانند و بعضی آن را مبتنی بر منطق زمان و یا منطق موجهات تحلیل نموده اند. در این مقاله پس از بررسی و نقد این رویکردها، ابتدا مصادیق شرطی لزومی در زبان طبیعی را مورد بررسی قرار داده ایم، سپس چگونگی فرمول بندی آنها را در منطق جدید مشخص نموده ایم. همچنین به بررسی پیش فرض های موجود در منطق قدیم پرداخته ایم که صحت استنتاج های موجود در آن منطق، مبتنی بر آنهاست. در رویکرد حاضر نشان داده می شود که شرطی لزومی سرانجام تنها با استفاده از منطق ربط و منطق موجهات تحلیل می شود. همچنین برای درستی استنتاج ها، قبول دو پیش فرض «امکان مقدم» و «ضروری بودن رابطه مقدم و تالی در کلی ها» مورد نیاز است.

ابن سینا شرطی لزومی با مقدم ممکن و شرطی لزومی با مقدم ممتنع را لزومی به حسب نفس الامر و لزومی به حسب الزام نامیده، و قسم دوم را در واقع و نفس الامر کاذب دانسته است. این حکم شگفت بلکه خلاف شهود است و، از این رو، نزاع های بسیاری در رد و قبول آن درگرفته است. در این مقاله، با گزارش انتقادی نزاع های یادشده، لزومی حقیقی و لفظی را به زبان منطق جدید و به کمک منطق موجهات و منطق ربط تحلیل کرده ایم و نشان داده ایم که به کمک لزومی حقیقی می توان به فهم بهتری از آرای منطق دانان مسلمان رسید و به دفاع از آموزه های منطق سنتی پرداخت. در این ارتباط، سه موضوع مورد مناقشه در منطق سنتی (یعنی عکس مستوی گزاره شرطی، تلازم شرطیات، و مدعای قطب الدین رازی مبنی بر لزوم سازگاری میان مقدم و تالی لزومی صادق) را به کمک لزومی حقیقی شرح داده و از آنها دفاع کرده ایم.

نوشتار حاضر تلاشی برای تحلیل سور شرطی لزومی سینوی بر پایه منطق مرتبه دوم است. محققان معاصر صورت بندی های متفاوتی از شرطی سینوی به زبان منطق جدید عرضه کرده اند. از تفاوت های اصلی این صورت بندی ها چگونگی تحلیل سور شرطی بوده است. دیدگاه خواجه نصیرالدین طوسی درباره سور شرطی مبنای آخرین تحلیل های محققان قرار گرفته است و می توان آن را با زبان منطق مرتبه دوم صورت بندی کرد؛ بر این اساس، تحلیل های عرضه شده نشان می دهد با بهره گیری از منطق مرتبه دوم، شرطی لزومی فقط با استفاده از منطق ربط و موجهات صورت بندی می شود. در مقاله حاضر می بینیم که تحلیل های پیشین بر پیش فرض نازمانی بودن مقدم و تالی استوار است. با این پیش فرض این مبحث با مشکلاتی همراه است. برای بهبود این تحلیل، پیش فرض زمانی بودن مقدم و تالی را مبنا قرار داده ایم، سپس شرطی لزومی را با بهره گیری از منطق مرتبه دوم، منطق زمان، منطق ربط، و همچنین منطق موجهات بررسی کرده ایم. صورت بندی حاصل ترکیبی از منطق ربط و زمان و موجهات است.

قضایا و قواعد منطق موجهات، در جهان های ممکن، معتبرند اما قضایای منطق ربط، در جهان های منطقی، و قواعد آن، در وضعیت اعتبار دارند. روبرت مایر، در سال 1974، به کمک ادات های صدق و کذب ویلهم آکرمان، نظامی در منطق ربط طراحی کرد که قضایا و قواعد آن، هر دو، در وضعیت ها معتبر بودند و به این وسیله، عدم تقارن موجود در منطق ربط میان قضایا و قواعد را از میان برد. در این مقاله، با معرفی نوع جدیدی از ادات های صدق و کذب، نظامی منطقی بر پایه منطق ربط طراحی کرده ایم که قضایا و قواعد آن در جهان های ممکن معتبرند. چنین نظامی، علاوه بر حفظ تقارن، به رفع ناسازگاری موجود میان منطق جدید و منطق ربط می انجامد زیرا مانند منطق جدید، جهان های ممکن را معیار اعتبار قرار می دهد.

چکیده فارسی:در منطق سینوی، «شرطی متصل لزومی» مهم ترین قسم از اقسام شرطی به شمار می آید. نزدیک ترین ادات شرطی به شرطی لزومی، در منطق جدید، «استلزام ربطی» است. بخشی از منطق جدید که به «استلزام ربطی» می پردازد، «منطق ربط» نام دارد. میان منطق دانان ربط، نزاعی هست که آیا پذیرش یک تناقض، مستلزم هر گزاره دلخواهی است؟ به دیگر سخن، آیا یک گزاره متناقض با هر گزاره دلخواهی مرتبط است؟ پاسخ مثبت به این سوال، به منطقی به نام KR و پاسخ منفی به آن به منطقی به نام R می انجامد. منطق KR، نسبت به منطق R، سمانتیک ساده تر و شهودی تری دارد. با این حال، تعیین اعتبار و عدم اعتبار استدلال ها در نظام ها و سمانتیک های گوناگون منطق ربط (حتی در KR) کاری دشوار است که در ادبیات منطق ربط، کمتر به آن پرداخته شده است. در این مقاله، با الهام از یک روش ارزش دهی به نام «آزمون اعتبار» که هیوز و کرسول در منطق موجهات معرفی کرده اند، یک «آزمون اعتبار» برای منطق KR طراحی کرده و کاربرد آن را در چند مثال نشان داده ایم.   چکیده عربی:تعد (الشرطیة المتصلة اللزومیة) أهم قسم من أقسام الشرطیة فی المنطق السینوی. و (الاستلزام الربطی) هو أقرب أداة شرط إلی الشرطیة اللزومیة فی المنطق الجدید. یطلق علی القسم الذی یهتم بدراسة (الاستلزام الربطی) من المنطق الجدید بالمنطق الربطی. و لقد ثار نزاع بین مناطقة الربط حول أن: هل القبول بتناقض ما یستلزم کل قضیة اختیاریة؟ و بعبارة أخری: هل أن القضیة المتناقضة الواحدة مرتبطة بکل قضیة اختیاریة؟ الإجابة الإیجابیة لهذا السؤال تؤدی إلی المنطق الذی یعرف باسم KR و الإجابة السلبیة تؤدی إلی المنطق الذی یعرف باسم R. و یعد منطق KR بالنسبة إلی منطق R أبسط سیمیائیة و أکثر شهود.علی کل حال فإن عملیة تعیین اعتبار و عدم اعتبار الاستدلالات فی الأنظمة و السیمیائیات المختلفة للمنطق الربطی (و حتی فی منطق KR) عملیة صعبة قلیلا ما درسته أدبیات المنطق الربطی. هذه المقالة تتطرق إلی التخطیط لاختبار اعتباری لمنطق KR مستوحی من أسلوب قیمی یعرف باسم (اختبار الاعتبار) و الذی قام بتعریفه هیوز و کرسول فی منطق الموجهات و بیان استخداماته من خلال بعض الأمثلة.

نگارنده در مقاله دیگری در تحلیل شرطی های سالبه کلیه، با فرمول بندی عبارات ابن سینا نشان داده است که به تحلیل ابن سینا ایراد صوری مهمی وارد است و تلاش های ابن سینا در پاسخ به آن، پذیرفتنی نیستند. او به کمک تحلیل ابن سینا از موجبه کلیه، پاسخ دیگری به ایراد مورد نظر یافته، اما نشان داده است که این پاسخ نیز توان دفع ایراد را ندارد. در پایان، وی حل نهایی مساله را، به عنوان مساله ای باز، فراروی پژوهندگان قرار داده است. اکنون در این مقاله، نشان می دهیم که ایراد تحلیل های آن مقاله در تابع ارزشی گرفتن شرطی است و با تبدیل آن به شرطی ربطی، ایراد مرتفع می گردد. البته کاربرد شرطی های ربطی هر چند در سالبه کلیه لزومی با کامیابی همراه است، در تحلیل موجبه جزییه لزومیه با دشواری هایی روبه رو است. نشان می دهیم که با استفاده از تفکیک «لزومی حقیقی» و «لزومی لفظی» (که یکی از مهم ترین نوآوری های ابن سینا است) و با وارد ساختن «امکان مقدم» در تحلیل موجبه کلیه لزومیه، این دشواری ها را می توان پشت سر گذاشت.